یادداشتهای شخصی

چندین سال رانندگی باعث نوعی وابستگی به خودرو شده است طوری که وقتی پیاده جایی میروم کمبودش را با تمام وجود حس می کنم.این وسیله اعتیادآور که برای تهیه اش گرفتار پرداخت انواع وامهاشده ام را اولین بار جهت رفت وآمد بین اهر وهوراند تهیه کردم که روی هم رفته بجز فواید اندکش جز دردسر و گرفتاری از بابت هزینه های تهیه ،نگهداری و تعمیرات چیزی عایدمانشده است.البته بی انصافی است فقط از گرفتاریهایی که از طریق خودروهای تولید داخلی نصیبمان شده سخن بگویم واز فوایدی که خودروهای استاندارد جهانی فاقد آن هستند سخنی به میان نیاورم.مثلا بزرگترین حسن خودروهای داخلی اشتغال زایی است درستکه ما کارمندیم و بالاخره حدود 8الی 10ساعت به کاری مشغولیم ولی باید قبول کرد بقدری بیکار در کشور موجودند که جهت سرگرمی یا به عبارت بهتر جهت گرفتاری مفید دور از سرگرمیهای خلاف (حضور در تعمیرگاههای مختلف و دربه دری جهت تهیه قطعات )بسیار مفید نشان داده اند و ازاین بابت بایستی نشانهای افتخار جهانی کسب نمایند.از طرفی هماهنگی با وزارت راه وترابری و شهرداریها در ایجاد جاده و خیابانهای پر از چاله و سرعت گیر و تولیدخودروهای داخلی بسیار ضعیف ومعیوب ، دست در دست هم داده اند تا به نوعی ورزش اسب سواری تداعی شود و رانندگان ایرانی کمتر دچار چاقی مفرط و یا عدم چاقی شکم شوند.خودم مدتی سوار اسب هم شده ام چنین تکانهای شدیدی که هنگام ماشین سواری حس میکنم را موقع اسب سواری به یاد ندارم ...

کلمات کلیدی :